Hij was prachtig op zijn manier en accepteerde zichzelf. En met een soort charme waardoor je wel van hem moest houden. Misschien was het wel het gebrek aan oordeel dat hij uitstraalde. Een soort toegankelijkheid die hij zichzelf bood. Hij voelde zich thuis in zijn vel en dat met een simpele glimlach. Dat leerde me positief naar het leven te kijken. Sindsdien probeer ik – als het even tegenzit – een spiegel op te zoeken en mezelf even Fonzie te voelen. En dan weer lekker door.
Een glimlach kan al zoveel losmaken. Naar jezelf of naar een ander. Het raakt mensen en het kost niks. Daarom: elke dag een glimlach!
